Capucine Guhur

Ik ben altijd aangetrokken geweest door plaatsen, de ruimtes die ons omringen, de verhalen die ze ons vertellen. Ik bedenk mijn projecten uitsluitend door objectontwerp en interieurarchitectuur nauw met elkaar te verbinden. Het is bijna vanzelfsprekend om de twee disciplines te verbinden en er een gevoelig verhaal van te maken. Op die manier benader ik projecten in het geheel.

Het delen van mijn leven tussen deze verschillende plaatsen is een rijkdom en een kans. Ik vind er verschillende inspiratiebronnen. Omdat Bretagne mijn geboorteland is, is het vaak daar dat de oorsprong van mijn projecten wordt geboren. Ik hou van het sterke karakter van de rauwe landschappen en de sporen van de Keltische cultuur. In Porto, net als in Parijs, is het de bruisende kunststad die voedt en inspireert. En Marseille richt haar energie op de vermenging van mediterrane culturen en invloeden van elders. Wat Bretagne betreft, is de aanwezigheid van de zee ook een bron van creatie. Hier bevindt zich trouwens ook mijn werkplaats.

De creaties weerspiegelen vaak een sleutelmoment in ons leven en onze invloeden. Maar volgens de vrijheid van creatie geven we meer om bepaalde projecten dan om andere. Mijn project “Le dernier repas”, tentoongesteld tijdens de Design Parade van Toulon in 2021 door de Villa Noailles, was een carte blanche en een totale creatieve vrijheid. De mythologie heeft me altijd sterk geïnspireerd, en dit was de gelegenheid om erover te spreken, niet met woorden maar met ruimte en objecten. Mijn decor is een eetkamer, die van het laatste maal tussen Odysseus en Calypso. Een ruimte die ik wilde vormgeven als een theaterscène die de acteurs zojuist hebben voltooid, in een laatste zucht, een tragedie. Wanneer de bezoekers de ruimte binnenkomen, heerst er stilte, maar zweven de stemmen nog in de lucht na. De ruzie is uitgebroken, en elk object in de ruimte getuigt nog van die mythologische confrontatie tussen Odysseus en Calypso. Voor mij dragen plekken en objecten verhalen en scènes uit het leven in zich, die hun eigen zijn. Ik wilde dat een verhaal de basis vormde van mijn creatieve proces, en daarom heb ik me dit fragment uit de Odyssee eigen gemaakt, waarbij de Griekse mythologie de Middellandse Zee als bakermat heeft. Ik heb me een van de vertrekken voorgesteld waarin Calypso Odysseus had kunnen vasthouden. Ik wilde dat de ruimte, samen met de meubels en objecten, door hun uitstraling de sporen konden dragen van wat er zich net had afgespeeld. Elk object in de ruimte, toeschouwer van het drama, is als uit een verhaal, een mythe, met een vreemd, mineraal, zelfs organisch aspect.

Sinds mijn kindertijd koester ik een passie voor beweging en beeld. De kruizing tussen verschillende artistieke vormen was het sleutelwoord voor het theater. Ik heb me altijd al aangetrokken gevoeld tot theater. Het is belangrijk voor mij om een verhaal te vertellen met mijn projecten. Ik teken graag lijnen met een tijdloos karakter, alsof ze uit een sprookje zouden kunnen komen. Misschien is het juist dat wat hun een zekere theatraliteit verleent.

Mijn ochtendroutine begint altijd met een goed kopje thee en een inspirerende playlist. Wat mijn creatieve aanpak betreft, begin ik steevast met sessies van houtskooltekeningen. Ik werk vaak volgens dezelfde methode. Meestal ontstaat het creatieve idee heel snel, in een opwelling.

Ik ben echt verliefd op ruwe materialen, en vaak vind ik het moeilijk om een keuze te maken! Ik waardeer vooral de combinatie van ruwe materialen met meer luxueuze materialen. Steen en metaal zijn elementen die vaak in mijn creaties terugkomen. Toch biedt elk nieuw project ons de kans om nieuwe materialen te ontdekken en nieuwe manieren van werken onder de knie te krijgen. Zo markeert het project La Récolte, bedacht voor de Sessùn Craft Prize, mijn eerste kennismaking met het gebruik van stro. Als jonge interieurarchitect en designer is het essentieel om stil te staan bij duurzaamheid en bij de impact die architecturale projecten hebben op onze omgeving. Voor mij is het heel belangrijk om te werken met lokale materialen en met de ambachtslieden die in de regio wonen waar het project tot stand komt.

La Récolte is een project dat geïnspireerd is op dutjes in de schaduw van strobalen, na een dag werken op het veld onder de brandende zon, en doet denken aan de schilderijen van Van Gogh en Millet. Met zijn gebogen vorm roept het tegelijk het nest, de cocon en de schuilplaats op, die afschermt en beschermt. Net als de rieten daken van de Camargue herinterpreteert deze micro-architectuur het gebruik van stro. Deze ronde en lichte structuur vormt een plek van verkwikkende afzondering. Ze bestaat uit meerdere rijen plantaardige ‘rokjes’, die met elkaar zijn verbonden en geheel opgehangen aan een houten structuur. Overdracht en experiment staan centraal in La Récolte; zo sluit dit idee aan bij de benadering van Sessùn, die gevoelig is voor vakmanschap en nauw verbonden is met het ambacht.

Dit project is op een bijzonder vlotte manier verlopen. We hebben al snel de ambachtslieden gevonden die perfect bij het project pasten. Ekolinea, gevestigd bij Arles, is een bedrijf van rietteelt-exploitanten. Al tientallen jaren toont de familie Perret steeds weer creativiteit en innovatie in het gebruik van Camargue-riet. Aangezien het project verwees naar de daken van de Camargue-huizen, was het heel vanzelfsprekend om samen te werken met ambachtslieden die expertise op dit gebied hadden. Het doel was een sterke lokale verankering, en die belofte is nagekomen. Het project omvatte ook een regelmatige uitwisseling met het hele team van Sessùn en Nathalie Dewez van Massilia, die buitengewoon vriendelijk waren en onschatbare steun hebben geboden. Het is een prachtige kans die Sessùn met kunstenaars deelt. Een carte blanche is wat elke kunstenaar het meest verlangt.